Ένα album καλύτερης επιστροφής είναι σίγουρα το “The God-Shaped Void”. Μόλις άκουσα ότι κυκλοφόρησαν καινούριο δίσκο έτρεξα να το ακούσω αφού είμαι λάτρης της μουσικής τους. Με κέρδισε μπορώ να πω και ήταν όπως το είχα φανταστεί.
Οι ταξιδιάρικες μελωδίες γεμάτες ατμόσφαιρα είναι παντού σε ρυθμό και τόνο. Το progressive είναι σε λιγότερες δόσεις αλλά δαμασμένο και το νιώθεις συνέχεια. Η φωνή είναι λες και σου μιλούν φαντάσματα που σε παροτρύνουν να τα ακολουθήσεις σε κόσμους γεμάτους υποσχέσεις. Εισαγωγές με ακουστική κιθάρα, ο ήχος του φλάουτου και κάποια synth ενισχύουν το μυστήριο. Η δουλειά στις κιθάρες είναι κυρίαρχη, τα σολάκια αρκετά καλά σε low tempo που ξεσπούν κάποιες στιγμές. Θα ήθελα να θυμίσω ότι ο ένας κιθαρίστας είναι παράλυτος σε αναπηρικό καροτσάκι και οι Psychotic Waltz είναι μια οικογένεια αφού παραμένουν τα ίδια μέλη από τότε που ξεκίνησαν το 1985 περίπου. Υπάρχει μια συνοχή στον ήχο που κρατάνε το μπάσο και τα ντραμς, ίσως περίμενα πιο εντυπωσιακά τα drums αν συγκρίνω με τις παλιές δουλειές.
Οι Psychotic Waltz κρατάνε την προσοχή σου σε όλο το δίσκο. Έχουν να σου δώσουν κάτι διαφορετικό σε κάθε κομμάτι το οποίο καταφέρνει να μπει στην μνήμη σου. Μετά από 24 χρόνια κυκλοφορούν ένα άξιο του ονόματος τους δίσκο. (9)
Κωνσταντίνος Παϊζάνος