Αυτοί οι θεμελιωτές του heavy metal, που είναι από τα 70’s στο προσκήνιο με 18 άλμπουμ, από τα οποία κανένα δεν μπορείς να θεωρήσεις πατάτα, κάνουν ένα από τα τελευταία τους εγχειρήματα το ‘ Firepower ’. Αυτό που διακρίνω αρχικά είναι λες και οι Judas Priest ανατρέξανε όλη την δισκογραφία τους και άντλησαν μόνο τις καλές του αναμνήσεις αποτυπώνοντας τες μέσα στα τραγούδια αυτού του άλμπουμ.
Οι κιθάρες και η φωνή έχουν πολύ δύναμη, σε αυτό μπορεί να συνετέλεσε η παραγωγή αλλά δεν χάνεται ταυτόχρονα ο παλιός ήχος των Priest. Έχουμε ένα σύγχρονο επιθετικό ήχο και αυτό τους κάνει να μοιάζουν με συγκρότημα στο ζενίθ της καριέρας του. Φυσικά όλα αυτά περί ήχου δεν θα μπορούσαν να κάνουν από μόνα τους δουλειά αν το songwriting και η εκτελεστική δεινότητα δεν ήταν υψηλού επιπέδου. Στις κιθάρες Glenn Tipton και Richie Faulkner με τον δεύτερο να ενσωματώνεται ακόμη καλύτερα στην μπάντα είναι φονική. Τα φανταχτερά σόλο μας καλούν να τα ακολουθήσουμε και να τα αναζητήσουμε όταν ξανακούμε τον δίσκο. Το rhythm section είναι όπως απαιτεί η όλη κατάσταση. Τώρα για τον Halford τι να πει κανείς, ο άνθρωπος είναι η έννοια της τελειότητας σε ότι και αν κάνει. Είναι άψογος σε όλα τα στυλ που τραγουδά και σαν χαμαιλέοντας αλλάζει το συναίσθημα μεταξύ άγριες – ήρεμες καταστάσεις.
Ίσως τα άσχημα νέα για την υγεία του Tipton σημάνουν την λήξη της καριέρας αυτής της ιστορικής μπάντας. Θυμάμαι τον εαυτό μου πριν 20 χρόνια να ακούει το ‘Sad Wings Of Destiny’ και να διαγράφεται σαν τατουάζ πάνω μου η μουσική του. Το ίδιο νομίζω μπορεί να νιώσουν για αυτό το άλμπουμ οι νέοι μας μετά από χρόνια. (8,5)
Κωνσταντίνος Παϊζάνος