Είναι γεγονός πως μία από τις πιο έντονες τάσεις στον ακραίο ήχο τα τελευταία χρόνια είναι η μίξη του black metal ήχου με το crust. Μουσικά μιλώντας, για ένα οπαδό και των δύο ειδών όπως εγώ, αυτό έχει το ευχάριστο αποτέλεσμα να σου φανερώνει καινούριους τρόπους να απολαύσεις πράγματα που αγαπάς να ακούς. Το πρόβλημα είναι πως, όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, ξεπηδούν δεκάδες μπάντες κυριολεκτικά κάθε βδομάδα, πολλές από τις οποίες κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα σε κουραστικό βαθμό. Κάπου εδώ λοιπόν λάμπουν τα σχήματα που καταφέρνουν τόσο να συγκεράσουν με ενδιαφέροντα τρόπο τις επιρροές τους όσο και να παράγουν κάτι που όχι μόνο δεν είναι βαρετό αλλά και που προχωράει αυτό το δημιουργικό πάντρεμα ακόμα παραπέρα. Με λίγα λόγια, σχήματα όπως οι Dakhma.
Όσοι παρακολουθούν την εξέλιξη της προαναφερθείσας φάσης, θα θυμούνται το ομότιτλο demo του ισοπεδωτικού τρίο από το Μίσιγκαν των Η.Π.Α. και την ευχάριστη ανατριχίλα που τους έπιασε καθώς γίνονταν κοινωνοί εκείνου του crusty grind διαμαντιού. Μέσα στον χαμό κυκλοφοριών του 2016, η μπάντα κυκλοφόρησε το “Suna Kulto” κάτι που ομολογώ μετά λύπης, διέφυγε αρχικά της προσοχής μου. Οι αλάνθαστες όμως κεραίες των απίθανων ανθρώπων πίσω από την Halo of Flies records εντόπισαν το δίσκο και τον επανέκδωσαν σε βινύλιο πριν περίπου ένα μήνα.
Ο δίσκος αποτελείτε από δύο επικά, εικοσάλεπτα κομμάτια και το καθένα αποτελεί μια ξεχωριστή ολοκληρωμένη σύνθεση. Το “East” ξεκινάει με ένα intro περίπου δύο λεπτών όπου οι οι ήρεμες κιθαριστικές γραμμές παίζουν το ρόλο της νηνεμίας πριν την καταιγίδα και τα τύμπανα τους προειδοποιητικούς κεραυνούς. Και χάος εγένετο. Ανελέητο blastbeat, riffs που παιχνιδίζουν ανάμεσα στο κλασσικό bm tremolo και τη neo-crust επική ατμόσφαιρα, ενώ οι κραυγές της Claire φέρνουν τις μεμβράνες των ηχείων στα όριά τους. Στη μέση περίπου του κομματιού, η καταιγίδα κοπάζει προς στιγμήν, μόνο για να επανέλθει σφοδρότερη χωρίς ανάσα μέχρι το outro όπου το σκαλωτικό απόσπασμα από την Αποκάλυψη του Ιωάννη ακολουθούμενο από παραμορφωμένες κιθάρες και δίκαση ολοκληρώνει τον όλεθρο. Το “coins” ξεκινάει θλιμμένα. δημιουργώντας ένα περιβάλλον αστικής κατάθλιψης (αλά Lantlos) και ενώ διατηρεί την κεκτημένη ταχύτητα του “East” κινείται αρχικά σε πιο post μονοπάτια, εμπλουτίζοντας τη σύνθεση τόσο στα drum patterns όσο και στα riffs. Το κομμάτι έχει περισσότερα σημεία χαμηλών ταχυτήτων από το πρώτο, τα οποία εξυπηρετούν στην υφολογική μετάβαση από post-black σε καθαρόαιμο τούπα-τούπα και από εκεί στους black metal ρυθμούς που μας έχει συνηθίσει η άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Συνολικά οι Dakhma μας παρουσιάζουν έναν καταπληκτικό δίσκο, καλύπτοντας όλο το σύγχρονο black metal, από το post στο ατμοσφαιρικό και από εκεί στο dsbm, τυλίγοντας το με την αποκαλυπτική ατμόσφαιρα που κάνει το neo-crust να ξεχωρίζει από την punk οικογένεια. Άρτια εκτελεσμένο album με μπόλικη δόση έμπνευσης, που το κάνει να ξεχωρίζει από τις αντίστοιχες κυκλοφορίες του 2016. Η επανέκδοση του δε, θέτει ένα ιδιαίτερα υψηλό πήχη για τη χρονιά που διανύουμε. In black we crust όσο ποτέ άλλοτε. Σπεύσατε να ακούσετε και να προμηθευτείτε το δίσκο. (9)
Alexander Liakouris