Οι Amorphis υπάρχουν από το 1990 και όλα αυτά τα χρόνια δείχνουν λες και είναι στη κορυφή της καριέρας τους. Οι death doom ρίζες τους υπάρχουν μέσα στο καινούριο άλμπουμ αλλά κρατούν ταυτόχρονα όλα τα στοιχεία της μέχρι τώρα εξέλιξης τους. Ίσως αυτός ο δίσκος να έχει την ποιο προοδευτική τάση χωρίς όμως να χάνει την ικανότητα τους να γράφουν τραγούδια που μένουν στο μυαλό.
Το ‘Queen Of Time’ είναι ενορχηστρωμένο έτσι ώστε να δίνει κάποιες φορές χαραχτήρα συμφωνικό και κάποιες παραδοσιακών λαϊκών μελωδιών. Οι ατμοσφαιρικές κιθάρες κυριαρχούν άλλη μια φορά, με lead και rhythm που απογειώνουν και διαμορφώνουν το βασικό χαραχτήρα των τραγουδιών. Αναφορές progressive rock δημιουργούνται μέσα από τους ήχους των πλήκτρων. Τύμπανα και μπάσο αφοσιώνονται στην απόδοση δυναμικού ρυθμού. Όσο για τον τραγουδιστή Tomi Joutsen είναι από τους αγαπημένους μου. Νομίζω ότι είναι ο καλύτερος, ανάμεσα σε αυτούς που κάνουν ταυτόχρονα brutal και καθαρά φωνητικά. Οι ικανότητες του είναι τεράστιες και τίποτα δεν λείπει από την εποχή του προηγούμενου τραγουδιστή Pasi Koskinen.
Οι Amorphis προσφέρουν στους οπαδούς τους άλλο ένα έργο με μελαγχολικά και μελωδικά ηχητικά τοπία. Μαζί με τις λυρικές αναφορές στη φινλανδική μυθολογία και τον πολιτισμό ολοκληρώνουν με υπέροχο τρόπο το έργο τους. Δεν θα βρεις κάποια αδυναμία όσες φορές και να το ακούσεις, κάθε τραγούδι να είναι μοναδικό και ξεχωρίζει. (9)
Κωνσταντίνος Παϊζάνος