Band: Ulver
Album: The Assassination Of Julius Caesar
Release Date: April, 2017
Genre: Experimental, Synth Pop
Country: Norway
Ο ιδανικός καλλιτέχνης είναι αυτός που στην πορεία του μαζεύει όλα τα εφόδια, εμπλουτίζει την “παλέτα των χρωμάτων του”, τελειοποιεί την τεχνική του και στο τέλος καταφέρνει να εκφραστεί απόλυτα, ενώ συγχρόνως από το πολύπλοκο παράγει το απλό. Το απλό που περιέχει τα πάντα και η ομορφιά του είναι η μοναδική απόδειξη που χρειάζεται.
Η μουσική κολεκτίβα των Ulver, οι απόλυτοι χαμαιλέοντες της μουσικής, στον ενδέκατο “κανονικό” δίσκο τους, “The Assassination Of Julius Caesar” καταφέρνουν ακριβώς αυτό. Έχοντας περιπλανηθεί από το Black Metal (1993-1997), το Avant Garde ( Themes from William Blake’s The Marriage of Heaven and Hell), την electronica/ trip-hop/Jazz Noir (Perdition City), το experimental/ noise rock (Blood Inside), ως το ambient με ψήγματα μουσικής δωματίου (Shadows of the Sun),την ψυχεδέλεια (Childhood’s End) την σύγχρονη κλασική μουσική (Messe I.X-VI.X) και τους αυτοσχεδιασμούς με έντονες Kraut Rock επιρροές (ATGCLVLSSCAP), με ενδιάμεσους σταθμούς στα soundrtacks και το drone (Terrestrials σε συνεργασία με τους Sunn O)))) φτάνουν στο σήμερα. Το γνώρισμα των μεγάλων καλλιτεχνών και αυτό που χαρακτηρίζει τους Ulver είναι πως όσα πρόσωπα και αν αλλάξουν υπάρχει ένας πυρήνας, μια νοηματική συνέχεια, ένα συγκεκριμένο ζητούμενο συναίσθημα που μένει πάντα σταθερό. Είτε σκοτεινοί και επιθετικοί είτε ενδοσκοπικοί και αφηρημένοι, πάντα όμως περιπετειώδεις οι Νορβηγοί ακολουθούν μόνο το ένστικτό τους, που αποδεικνύεται αλάνθαστο και παραμένουν πιστοί στον πυρήνα του γκρούπ. Αλλάζει ο τρόπος και τα μέσα που θα διαχειριστούν για να εκφράσουν αυτό που είναι, μα ποτέ η ουσία τους. Σε κάθε εγχείρημα των Ulver το ζητούμενο είναι η αυταπόδεικτη ομορφιά και η ειλικρινής έκφραση. Ακόμα κι αν χρειαστεί να χρησιμοποιήσουν ανορθόδοξα εργαλεία όπως η ατονική κακοφωνία και η επιθετικότητα.
Φέτος οι Λύκοι του Όσλο χώνουν τα δόντια τους στον pop/ synthwave ήχο. Αν και είχαν προειδοποιήσει στο παρελθόν με στιγμές όπως το “February MMX” ή το “Providence” με το “The Assassination of Julius Caesar” οι Ulver πλήρως απενοχοποιημένα και συνειδητοποιημένα δημιουργούν τον καλύτερο Pop/ New Wave/ Synth Wave δίσκο εδώ και δεκαετίες. Σαν να έπαιζαν σε αυτόν τον ήχο ολόκληρη την καριέρα τους τελειοποιούν το στύλ και μας προσφέρουν αυτό που πάντα ευχόμασταν αλλα δεν τολμούσαμε να ζητήσουμε αναγνωρίζοντας την δύσκολη, ιδιαίτερη, άπιαστη φύση του γκρούπ. Έναν δίσκο απόλυτα προσβάσιμο που όμως μόλις ο ακροατής βυθιστεί μέσα του θα ανακαλύψει περισσότερα επίπεδα, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά.
Μέσα σε έναν μόνο δίσκο οι Ulver συμπυκνώνουν όλες τις αρετές του ήχου. Ρυθμός, εκπληκτικά φωνητικά, μελωδίες, και προσβασιμότητα χαρακτηρίζουν την φετινή τους προσπάθεια ενώ ταυτόχρονα αποφεύγουν τις εγγενείς αδυναμίες του είδους όπως είναι συχνά η θεματική ελαφρότητα και έλλειψη βάθους. Όσον αφορά τις συνθέσεις, η δουλειά που έχει γίνει είναι εκπληκτική. Σε ένα πραγματικό σεμινάριο συνθετικής οικονομίας, στα 46 περίπου λεπτά που διαρκεί ο δίσκος δεν υπάρχει ούτε μια περιττή ή αδύναμη στιγμή. Οι συνθέσεις διαρκούν ακριβώς όσο πρέπει με τις περισσότερες να είναι σύντομες και περιεκτικές ενώ οι δύο μεγαλύτερες χρονικά κερδίζουν πραγματικά από την ανάπτυξη των ιδεών τους. Ο ήχος είναι πλούσιος και αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ένα μείγμα από τις πιο εκλεκτές επιρροές που θα μπορούσε κάποιος να επικαλεστεί στο είδος. Talk Talk, Ultravox, Depeche Mode, είναι μερικά από τα ονόματα που θα έρθουν στο μυαλό του ακροατή ενώ τα keyboards και η ρυθμική βάση έχουν μια αύρα που θυμίζει κάτι από New Order, Vangelis και τα soundtracks του John Carpenter. Το πάζλ συμπληρώνουν κιθαριστικοί χρωματισμοί στο ύφος του Robert Fripp και ψήγματα ψυχεδέλειας. Όλα αυτά τα στοιχεία είναι περασμένα από το προσωπικό φίλτρο του γκρούπ και δημιουργούν έναν ήχο που δείχνει στο παρελθόν και στο μέλλον ταυτόχρονα. Πράγμα ταιριαστό μιας και οι Νορβηγοί αλχημιστές εδώ στιχουργικά φτιάχνουν ένα τοπίο όπου το παρελθόν, αρχαιότητα και ποπ κουλτούρα μπλέκονται σε ένα αδιάκοπο μπρος-πίσω, σαν να υπονοούν πως τίποτα δεν αλλάζει. Ιστορικές στιγμές και μύθοι ήταν κάποια στιγμή ποπ κουλτούρα και το αντίθετο θα συμβεί προχωρώντας προς το μέλλον. H μινιμαλιστική φύση των “Blood Inside“,”Shadows of The Sun” και “Wars Of The Roses” είχε επιδράσει θετικά στον τρόπο που οι Ulver εκφράζονταν μέσα από τους στίχους . Μέσα από μια εξ ίσου μινιμαλιστική γραφή οι Νορβηγοί είχαν βρει την φωνή τους. Μιλώντας για τα μεγαλύτερα, βαθύτερα ζητήματα που απασχολούν την ανθρώπινη φύση, μεταχειριζόμενοι έναν λιτό, απόλυτα περιεκτικό και ποιητικό λόγο. Αυτό το κομμάτι της δημιουργίας έμελλε επίσης να αλλάξει μιας και οι ανάγκες του νέου δίσκου απαιτούσαν έναν διαφορετικό τρόπο έκφρασης. Η αλλαγή στον τρόπο γραφής οδηγεί σε πυκνότερες, πλουσιότερες φωνητικές γραμμές με αποτέλεσμα να ανταμειφθούμε με περισσότερη συμμετοχή της μαγικής φωνής του Kristoffer Rygg που τόσο είχαμε στερηθεί στα χρόνια της μινιμαλιστικής του έκφρασης. Falsettos, soul/ pop παιχνιδίσματα και ατμοσφαιρικά χαμηλά γεμίζουν της συνθέσεις χωρίς όμως να δρουν εις βάρος της μουσικής.
Κάθε τραγούδι είναι ξεχωριστό, με την δική του ταυτότητα. Το “Nemorallia” ανοίγει τον δίσκο με έναν έντονο Depeche Mode τόνο. Το “Rolling Stone” που ακολουθεί με ένα φοβερά ρυθμικό θέμα, τόσο που σχεδόν-δεν πιστεύω ότι αυτό γράφεται σε μια κριτική των Ulver– χορεύεται ενώ στο τέλος ξεσπά σε ένα ατονικό κρεσέντο στο στυλ φουτουριστικών King Crimson. To “So Falls The World” ξεκινά υποβλητικά με την φανταστική ερμηνεία του Rygg να κυριαρχεί ενώ και αυτό στο φινάλε του επανακάμπτει ρυθμικό και ανατατικό. Στην συνέχεια ο δίσκος περνά στο υπέροχα μελωδικό “Southern Gothic” ενώ τα “Angelus Novus” και “Transverbaration” φέρνουν στο σήμερα κάτι από το “Perdition City” με εκπληκτικά φωνητικά και πανέμορφα ηχοτόπια που σε ταξιδεύουν. Το ενδοσκοπικό “1969” ρίχνει τους τόνους πριν δώσει την σκυτάλη στο τελευταίο τραγούδι του δίσκου, το εκπληκτικό “Coming Home” Στην εισαγωγή οι Coil του “Love’s Secret Domain” κάνουν την εμφάνιση τους πριν το γκρούπ περάσει στον ρυθμικό βηματισμό που χαρακτηρίζει το άλμπουμ και αυτός με την σειρά του εκραγεί σε ένα μαγικό, έντονο κρεσέντο που συνοδεύεται από τo freak solo του σαξόφωνου του Nick Turner των Hawkwind.
Το “The Assassination of Julius Caesar” είναι ένα αψεγάδιαστο μουσικό εγχείρημα, που πραγματικά θα ανταμείψει τον ακροατή που θα βυθιστεί μέσα του με μια εκπληκτική εμπειρία ακρόασης. Η μουσική είναι πλούσια σε εικόνες και κάθε στιγμή χρωματίζεται άλλοτε έντονα και άλλοτε με υπέροχη λεπτότητα. Κάθε ήχος προκαλεί αισθήματα ανάτασης, νοσταλγίας, γλυκιάς μελαγχολίας, μυστηρίου και περισυλλογής. Κάθε συναίσθημα, σαν χρώμα γίνεται μέρος ενός μεγαλύτερου υπέροχου πίνακα. Είναι πραγματικά απορίας άξιο ένα γκρούπ που μετρά τόσα χρόνια ζωής όπως οι Ulver να μπορεί να παραμένει συναρπαστικό, να καταφέρνει να αγγίζει σχεδόν το τέλειο σε όποιον ήχο και αν δοκιμαστεί και να κερδίζει ακόμα και ένα στοίχημα που εξ’ αρχής φαινόταν ξένο με την φύση τους, ενώ την ίδια στιγμή να ακούγονται πηγαίοι και όχι προσποιητοί.
Για εμένα η απάντηση στην απορία μου βρίσκεται στο γεγονός πως πέρα από τεράστιοι καλλιτέχνες είναι και άνθρωποι, άνθρωποι που δεν φοβούνται να αποτύχουν. Άνθρωποι που θέλουν να βιώσουν την ζωή σε όλο της τον πλούτο, το βάθος και την ένταση. Να δοκιμαστούν στα μεγάλα ερωτήματά της, στα αγεφύρωτα αδιέξοδα της, σε όλες τις διαθέσεις και στην πλήρη έκφρασή του είναι τους. Ακριβώς σαν το ζώο που αποτελεί το μουσικό τοτέμ τους, οι Ulver έχουν μια ενστικτώδη τάση για ανεξαρτησία και καλλιτεχνική ελευθερία. Μεγαλώνουν ως άνθρωποι, μουσικοί και ακροατές και εμπλουτίζουν αυτό που είναι συνεχώς εκφράζοντας κάθε φορά αυτό που ρέει από μέσα τους κάθε δεδομένη περίοδο και δεν μένουν δεμένοι σε συγκεκριμένες καλλιτεχνικές φόρμες. Οι φόρμες αυτές υπάρχουν και χρησιμοποιούνται ως μέσα έκφρασης του Kristoffer Rygg και των συνοδοιπόρων του και ποτέ το αντίθετο. Όποιος νιώθει κάτι διαβάζοντας αυτά και απαντά παρόμοια στην ζωή γνωρίζει τι πρέπει να πράξει. “Κι εκείνους που τους είδαν να χορεύουν τους πέρασαν για τρελούς εκείνοι που δεν μπόρεσαν να ακούσουν την μουσική” F. Nietzche. (10)
Θέμης Χριστοφυλάκης
TrackList.
1. Nemoralia
2. Rolling Stone
3. So Falls the World
4. Southern Gothic
5. Angelus Novus
6. Transverberation
7. 1969
8.Coming Home
Οι Ulver είναι:
Tore Ylwizaker -keyboards, electronics
Kristoffer Rygg – Vocals,synthpads, pedalboard, percussion
Jørn H. Sværen – wind
Additional musicians:
Ole Alexander Halstensgård – electronics
Stian Westerhus – guitars
Anders Møller -tambourine, shaker, congas
Daniel O’Sullivan – guitar, bass, keyboards
Nik Turner (Hawkwind) – sax (2)