Overkill, oι βετεράνοι του New Jersey χτυπούν ξανά και φαίνεται πως ο τροχός τους ακόμη γυρνά. Πιστοί στο thrash metal αλλά με groove στοιχεία, πορεύονται στην δημιουργία ενός άλμπουμ που μπορεί να συγκριθεί με την χρυσή εποχή τους των 90’s. Για να δούμε όμως τους λόγους που τους οδήγησαν σ’ αυτό το ποιοτικό αποτέλεσμα.
Τα riff είναι βαριά και κοφτερά, επηρεασμένα από πολλά είδη του metal. Το μπάσο όπως ανέκαθεν, ίσως να έχει το καλύτερο ήχο στο είδος και είναι σύνθετο όσο ποτέ. Στα περισσότερα σημεία ακούγονται επιθετικοί και θυμίζουν τα 80’s αλλά έχουν ταυτόχρονα χαλαρές στιγμές. Γενικά φαίνεται να χρησιμοποιούν πιο σύνθετους ρυθμούς και δομές χωρίς να θεωρείται ότι έχουν progressive στροφή. Τα “τσατισμένα” φωνητικά είναι αποδοτικά χωρίς να χάνουν καθόλου ισχύ με το πέρασμα του χρόνου. Εμπεριέχουν μουσικότητα και ρεφρέν που δεν βρίσκεις σε άλλες thrash μπάντες. Η παραγωγή είναι πολύ καλή, σε κάνει να ξεχωρίζεις το κάθε όργανο ενώ ταυτόχρονα έχει όγκο και τα φωνητικά να είναι πολύ “μπροστά” στη μίξη. Τα solo στις κιθάρες δεν προσπαθούν να εντυπωσιάσουν αλλά να δέσουν μέσα στα τραγούδια. Το τελευταίο τραγούδι “The Grinding Wheel” έχει μια στροφή στον doom ήχο, με κάποια στιγμή να γυρνά στο thrash, πιο μετά να ακούς Maiden μελωδίες και τέλος να κλείνει με το doom θέμα που ξεκίνησε. Προσωπικά από τα καλύτερα του δίσκου. Αναπάντεχη η διασκευή στο “Emerald” των Thin Lizzy, ίσως να μου άρεσε περισσότερο εκείνη των Skyclad λόγο του βιολιού.
Οι Overkill είναι μια μπάντα που δεν μπορεί να κόψει ταχύτητα και το αποδεικνύει ακόμη μια φορά. Το “The Grinding Wheel” αποτελεί απαραίτητη αγορά από κάποιον που ακούει thrash ή κάποιον που θέλει να το ανακαλύψει. (8,5)
Κωνσταντίνος Παϊζάνος