Χιλιάδες ιδέες μέσα σε δυο άλμπουμ που σε κάνουν να χάνεις την χρονολογική ταυτότητα των τραγουδιών. Οργανοπαίκτες shredders που δεν μένουν μόνο στη αποθέωση της τεχνικής. Εναλλαγές σε επιθετικό και γαλήνιο ήχο ταιριάζουν με τις μεταπτώσεις του πρωταγωνιστή του concept. Η ιστορία στα ‘Automata’ είναι ενός ανθρώπου που, ενώ κοιμάται, μία εταιρία μεταδίδει τηλεοπτικά τα όνειρά του. Σε αυτό το ταξίδι ο πρωταγωνιστής ψάχνει την οικογένεια που έχασε και περνάει από διάφορες ψυχολογικές μεταπτώσεις. Στο δεύτερο μέρος ο πρωταγωνιστής βρίσκει το σπίτι που ονειρευόταν και την γαλήνη που έψαχνε, αλλά δεν γνωρίζουμε αν αυτό είναι αλήθεια ή ψέμα.
Ίσως στο πρώτο μέρος θα ακούσουμε περισσότερο progressive rock ήχους σαν Porcupine Tree, ενώ στο δεύτερο πιο progressive metal σαν Dream Theater αλλά και αυτό δεν είναι απόλυτο όπως και τίποτα μέσα στην μουσική τους. Συνέχεια σε ξαφνιάζουν και πολλές φορές μεταβαίνουν σε κάτι που δεν περιμένεις. Θέλουν πολλές ακροάσεις για να έχεις μια ολοκληρωμένη γνώμη και να μυηθείς στο έργο τους. Το Ι είναι ποιο ολοκληρωμένο γιατί η διάρκεια του είναι μεγαλύτερη αλλά προσωπικά το ΙΙ μου άρεσε περισσότερο παρόλο που είναι μικρό. Βασικός λόγος γι’ αυτό είναι η κομματάρα ‘Voice Of Trespass’ όπου κάνουν το βήμα παραπέρα με swing ρυθμό, jazz στοιχεία και πνευστά, προσαρμόζοντας τα μέσα στο δικό τους πλαίσιο. Κάθε κομμάτι των δυο δίσκων είναι τόσο ισχυρό ώστε να μπορεί να στέκεται σαν ξεχωριστό αλλά ταυτόχρονα εξακολουθείς να το αισθάνεσαι σαν μέρος του συνόλου.
Πολύ κόσμος που ασχολείται με την μουσική, θα παρατήσει την πρακτική του, απογοητευμένος πως δεν μπορεί να φτάσει σε τέτοιο επίπεδο. Οι Between The Buried And Me βάζουν τον πήχη ψηλά και αναρωτιέσαι τι μπορεί να ακολουθήσει από αυτούς στο μέλλον. (9)
Κωνσταντίνος Παϊζάνος