Αν θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω μία λέξη για να χαρακτηρίσω την εμφάνιση των Arcturus, νομίζω πως θα ήταν η λέξη “απολαυστική”. Δυστυχώς ή ευτυχώς δε θα διαβάσετε μια αντικειμενική κριτική ή το πόσα bpm γρηγορότερα εκτελέστηκε το τάδε τραγούδι αλλά τις προσωπικές εντυπώσεις ενός οπαδού. Αυτό που είναι όμως γενική αλήθεια είναι πως οι Arcturus δεν αποτελούν απλά ακόμα μία μπάντα από τη Νορβηγία που εκπροσωπεί το σκληρό ήχο. Θεωρώ ότι από την απαρχή τους ακόμη αγκάλιασαν τον ήχο της black metal και αργότερα επέκτειναν αυτά τα όρια σε μορφή και βαθμό που έφερε ένα μαγικό αποτέλεσμα στα επόμενα χρόνια. Είχαμε τη χαρά να δούμε παραδείγματα από όλο το φάσμα της καριέρας τους.
Στο αναμενόμενα sold out Temple η ατμόσφαιρα μόλις έφτασα ήταν ήδη ζεσταμένη και ευτυχώς όχι κυριολεκτικά! Λόγω υποχρεώσεων δυστυχώς κατέφτασα λίγο πριν βγουν οι Νορβηγοί γίγαντες και έτσι δεν κατάφερα να δω τους αξιοπρεπέστατους απ ότι άκουσα Borderline Syndrome και Diablery. Στις 11 παρά ανέβηκαν στη σκηνή και οι πρώτες νότες του “Evacuation Code Deciphered” καλύφθηκαν από το χειροκρότημα καλωσορίσματος του κοινού που προφανώς δύσκολα σταμάτησε. Mας υποδέχτηκαν στη συνέχεια με ένα κομμάτι από το πρώτο άλμπουμ στο οποίο ο Vortex έδωσε τη φωνή του στους Arcturus. Γρήγορη εναλλαγή στο “Nightmare Heaven” από το εξαίρετο Sham Mirrors. Εκεί άρχισα να καταλαβαίνω πως τα καλύτερα έπονται.
Ο Skoll δεν άργησε να μας δείξει τι σημαίνει να παίζεις μπάσο στους Arcturus καθώς το σόλο του έσκασε νωρίς στο live. Η περιορισμένη σκηνή δε τον εμπόδισε να κινηθεί και να έχει ενέργεια πάνω στη σκηνή. Ο “κουστουμάτος” Knutt στην κιθάρα, ήταν αρκετά πομπώδης με τη σκαλιστή κιθάρα και τη μπέρτα του, ο οποίος επίσης φάνηκε και πιο επικοινωνιακός τόσο με το κοινό όσο και με τους φωτογράφους.
Η πιο διακριτική παρουσία (όχι μουσικά!) ήταν ο Hellhamer, τον οποίο αμφιβάλλω αν είδε κανείς μας χαμένο πίσω από τα κύμβαλά του. Η παρουσία του ήταν αισθητή όμως χάρη στους μικρούς σεισμούς που προκαλούσαν ενίοτε τα τύμπανά του. Ο Sverd απόλυτα εναρμονισμένος με την εικόνα που παρουσιάζει η μπάντα στο τελευταίο πακέτο promotion, μου θύμισε στιγμιαία τον συνάδελφο από Rammstein με τις εκφράσεις και το παίξιμό του.
Η συμμετοχή του κοινού ήταν εκπληκτική σε όλες τις “προκλήσεις” του Vortex. Η ατμόσφαιρα ήταν πραγματικά μαγική. Σε κάθε τραγούδι ένιωθες πως η ένταση ανεβαίνει, το ίδιο και οι κινήσεις και η εκφραστικότητα τόσο του κοινού όσο και του συγκροτήματος. Ένα αλληλοτροφοδοτούμενο σύστημα το οποίο μέστωσε λίγο πριν το encore. Ο Vortex πέταξε τα αεροπλανικά γυαλιά του και αφοσιώθηκε σε μια αριστουργιματική και καθ’ όλα θεατρική ερμηνεία. Η κορύφωση ήρθε με το “φλερτάρισμα” του Vortex με δύο οπαδούς το οποίο προκάλεσε μια αυθόρμητη αλλαγή στο setlist (Hibernation Sickness Complete έναντι Du Nordavind) και λίγο πριν το τέλος ένα σύντομο βαλς επί σκηνής με έναν οπαδό, ναι καλά διαβάσατε. Βαλς. Στη σκηνή. Με έναν οπαδό.
Το live σπιλώθηκε από κάποια προβλήματα που είχε ο Vortex με το μικρόφωνο και ίσως λίγο εξ αιτίας της μετριότητας του ήχου στην αρχή, ο οποίος έφτιαξε αρκετά προς το τέλος, δεδομένων των κομματιών που ήταν από παλαιότερους και άρα πιο οργανικούς και λιτούς μουσικά δίσκους.
Εντύπωση μου προκάλεσε πως η μπάντα δεν αυτοσυστήθηκε όπως συνηθίζεται προς το τέλος, γεγονός που μου άρεσε ταυτόχρονα, καθώς προσέδωσε την αίσθηση μιας οντότητας και όχι πέντε μουσικών. Τα 23 ή 25 ευρώ της προπώλησης και του ταμείου αντίστοιχα άξιζαν με το παραπάνω. Μια συναυλία πραγματικά value-for-money.
Until next time…
Setlist
1. Evacuation Code Deciphered (Sideshow Symphonies)
2. Nightmare Heaven (The Sham Mirrors)
3. Painting My Horror (La Masquerade Infernale)
4. Crashland (Arcturian)
5. The Chaos Path (La Masquerade Infernale)
6. Shipwrecked Frontier Pioneer (Sideshow Symphonies)
7. The Arcturian Sign (Arcturian)
8.Nocturnal Vision Revisited (Sideshow Symphonies)
9. Hibernation Sickness Complete (Sideshow Symphonies)
10. Game Over (Arcturian)
Encore:
11. Master Of Disguise (La Masquerade Infernale)
12. Alone (La Masquerade Infernale)
13. Deamonpainter (Sideshow Symphonies)
14. To Thou Who Dwellest (Aspera Hiems Symfonia)
15. Angst (Arcturian)
