Οι All Pigs Must Die ανήκουν στα πιο ουσιώδη συγκροτήματα της genre bending τάσης που κερδίζει συνεχώς έδαφος στο χώρο του σκληρού ήχου τα τελευταία χρόνια. Έχοντας μπουκάρει με φόρα στη σκηνή στις αρχές της δεκαετίας με το ομώνυμο debut ep τους (2010) και κυρίως το αριστουργηματικό album “God Is War” (2011), οι Αμερικανοί βρίσκονται σε σταθερή πορεία ανόδου, κυκλοφορώντας ποιοτικές δουλειές και διευρύνοντας τη βάση των ακροατών τους. Η μπάντα κυκλοφόρησε το νέο της δίσκο με τίτλο “Hostage Animal” στις 27 Οκτωβρίου μέσω της Southern Lord.
Έχει ειπωθεί σωστά πως το τρίτο album στην καριέρα μιας μπάντας έχει συνήθως “make them or brake them” χαρακτηριστικά, ειδικά σε μια εποχή που η παραγωγή δίσκων τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και οι φίλοι της ακραίας μουσικής έχουν αναπτύξει μια ταυτότητα καταναλωτή που δεν επιτρέπει να δοθεί η απαραίτητη προσοχή σε κάθε κυκλοφορία, όταν αυτή δεν τους κάνει “κλικ” με την πρώτη.
Αυτό το περιβάλλον δε φαίνεται όμως να επηρεάζει τους APMD, οι οποίοι επιλέγουν το τρίτο τους πόνημα ως πεδίο εκδήλωσης διαφορετικών επιρροών και διεύρυνσης της μουσικής τους παλέτας, με την προσθήκη του κιθαρίστα Brian Izzi (Trap Them) στο line-up να παίζει σίγουρα ένα ρόλο σε αυτό. Το “στήσιμο” του album έχει γίνει με ιδιαίτερη φροντίδα συνδυάζοντας το χτίσιμο της συνολικής του ατμόσφαιρας με την εκθετική παρουσίαση των φρέσκων ιδεών του σχήματος. Έτσι, τα πρώτα τρία κομμάτια ακολουθούν τον χαρακτηριστικό ήχο της μπάντας, σφυροκοπώντας ανελέητα και ξερνώντας χολή σε ακτίνα χιλιομέτρων. Τα “Slave Morality” και “End Without End” που ακολουθούν, αλλάζουν τακτική επίθεσης διατηρώντας όμως την ίδια ένταση. Τα τύμπανα τοποθετούν τις δημιουργίες στο αμόνι και οι κιθάρες βρίσκουν χώρο να ξεδιπλωθούν, δίνοντας σχήμα στις συνθέσεις. Η μόνη πραγματική ανάσα του δίσκου είναι το μελωδικό outro του “End Without End”. Το μοτίβο του “μαστίγιο-λιγότερο οδυνηρό μαστίγιο” συνεχίζεται με τα “Blood Wet Teeth” και “Moral Purge” να στέκονται στο ύψος των τίτλων τους, ματώνοντας τα αυτιά μας, Το “Cruelty Incarnate” είναι από τα πιο ενδιαφέροντα τραγούδια της κυκλοφορίας, αποτελώντας μια αργόσυρτη, μελωδική, μισανθρωπική κατάρα που προκαλεί ανατριχίλα. Τα υπόλοιπα δύο κομμάτια συμμετέχουν στο σύνολο ακολουθώντας τα ίδια μονοπάτια.
Νευραλγικό χαρακτηριστικό και του “Hostage Animal” είναι αδιαμφισβήτητα το ιδιαίτερο στυλ του σχήματος και η ικανότητα να εκφράζει μια λυσσασμένη και ταυτόχρονα θλιμένη, πεσιμιστική επιθετικότητα. Ο δίσκος όμως δε θα έφτανε ίσως σε τέτοιο υψηλό επίπεδο χωρίς τη φανταστική δουλειά στα τύμπανα. Κατά την ταπεινή μου γνώμη ο Ben Koller είναι από τους πιο ταλαντούχους drummers της γενιάς του. Το album είναι από όλες τις απόψεις μια καλοστημένη, προσεγμένη και εμπνευσμένη δουλειά, από το artwork μέχρι τα κομμάτια και την καταπληκτική παραγωγή του Kurt Ballou. Μία από τις καλύτερερες κυκλοφορίες στον ακραίο ήχο για φέτος, σπεύσατε. (9)